Purpose: This study is a pilot study for the project entitled “Smoking-free University” and is aimed to determine the present situation of smoking among college students.
Materials and Methods: A total of 899 students selected by stratified sampling technique answered the questionnaires. Data were analysed by descriptive statistics.
Results: The questionnaire answered by 550 male and 349 female participitants was analysed. Seven hundred and ninety-nine (88.9 %) of them were aged between 19- 24 years. Three hundred and fifty (43.5 %) of them were current smokers, 27 (3.3 %) of them were former smokers; 429 (53.2 %) of them never smoked before. Smoking prevalence among male and female students were 50.1% (CI: 45.6 %-54.5 %) and 33.5 % (CI: 28.4 % - 38.6 %) respectively. The overall quit ratio was 7.2 %.
Conclusion: Smoking prevalence among university students was very high and the quit ratio was very low. It requires an emergency intervention program to reduce the smoking prevalence and to increase the quit ratio.

Amaç: Bu çalışma, Sigarasız Üniversite Projesi dahilinde öğrencilerdeki sigara içme durumunu saptamak amacı ile yapılmış bir ön çalışma niteliğindedir.
Gereç ve Yöntem: 2001 eğitim döneminde tabakalı örnekleme tekniğiyle belirlenen toplam 899 öğrenciye anket uygulandı. Tanımlayıcı istatistik yöntemler kullanılarak veriler değerlendirildi.
Bulgular: Anket formunu yanıtlayan 899 öğrencinin 550'si (%61.2) erkek, 349'u (%38.8) kız öğrenciydi. Ankete katılanların 799'unun (%88.9) yaşları 19 ile 24 arasındaydı. Üç yüz ellisi (%43.5) halen sigara içiyor, 27'si (%3.3) bırakmış, 429'u (%53.2) hiç sigara kullanmamıştı. Erkeklerin sigara içme oranı ve ona ait % 95 güven aralığı: %50.1 (%45.6 - %54.5); kızların sigara içme oranı ve ona ait %95 güven aralığı: %33.5 (%28.4 - %38.6) olarak bulunmuştur. Cinsiyet ayrımı yapmadan değerlendirildiğinde bırakma oranı: %7.2 idi.
Sonuç: Üniversite öğrencileri arasındaki sigara içme prevalansı çok yüksek ve sigarayı bırakma oranı çok düşüktür. Sigara içme prevalansını azaltmak ve bırakma oranını arttırmak için acil müdahale programlarına ihtiyaç vardır.